به نقل از «خبرگزاری آریا»

ايران و اعضاي شانگهاي کارگروه مشترک سينمايي تشکيل مي‌دهند

تاریخ انتشار: ۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۶۹۷۳۶۱

خبرگزاری آریا - مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی: با سرعت بیشتری شاهد شکل‌گیری کارگروه مشترکی برای تقویت سینما با حضور کشورهای عضو پیمان شانگهای باشیم.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، «سید مهدی جوادی» مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی با ابراز خرسندی از اینکه سومین هفته فیلم چین در ایران و به میزبانی بنیاد سینمایی فارابی برگزار می‌شود، گفت: فرهنگ چین با قدمت و وسعت خود، دارای ابعاد انسانی و اخلاقی بسیاری است که ریشه‌های معنوی‌اش، علقه‌های عمیقی را بین دو فرهنگ ایران و چین ایجاد کرده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

دوران امروز می‌تواند بازنمای دو کهن‌فرهنگ و تمدن شرقی باشد که نظر به نظم نوین جهانی، هم‌سویی بیش از پیشی نیز پیدا کرده‌ است.
او با بیان اینکه فرصت سینما، فرصت مغتنمی برای گسترش همکاری فرهنگی بین دو کشور است، ادامه داد: حضور سینمای ایران در رویدادهای سینمایی چین از جمله جشنواره بین‌المللی فیلم شانگهای، پکن و… و حضور سینمای چین در جشنواره‌های مطرح ایرانی از جمله جشنواره فیلم فجر، جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان، سینما حقیقت و فیلم کوتاه تهران طی سال‌های گذشته تعاملات زیادی ایجاد کرده که امیدوارم در ادامه بیشتر هم شود.
جوادی تصریح کرد: یکی از نکاتی که می‌تواند به تقویت این روابط کمک کند، تحقق تولیدات مشترک سینمایی ایران و چین است که بین دو نهاد بنیاد سینمایی فارابی و «چاینافیلم گروپ» در سال گذشته پیگیری شد و امید است با شدت بیشتری این تعامل، امسال نیز ادامه یابد تا سال آینده شاهد روی پرده رفتن این آثار مشترک در چهارمین هفته فیلم چین باشیم.
او با اشاره به دیگر تعاملات سینمایی بین دو کشور ایران و چین عنوان کرد: از برنامه‌های دیگر فارابی که از سوی سازمان سینمایی در حال پیگیری است، موضوع برگزاری رویدادهای مشترک است که امیدوارم با سرعت بیشتری شاهد شکل‌گیری کارگروه مشترکی برای تقویت سینما با حضور کشورهای عضو پیمان شانگهای باشیم. همچنین گسترش فناوری‌های تولید، انتقال تکنولوژی‌های روز تولید و ایجاد زیرساخت‌ها از دیگر موضوعات مورد تفاهم ما با سینمای چین به‌شمار می‌رود.
مدیرعامل فارابی به معرفی مشخصات فیلم‌های منتخب برای نمایش در هفته فیلم چین اشاره کرد و گفت: در این هفته آثاری از سینمای چین را تماشا خواهیم کرد که معرف نسل نوی سینماگران چین است. همان‌طور که باشگاه فیلم اولی‌های فارابی اخیرا با معرفی 87 سینماگر جوان در مسیر معرفی نسل جوان و مستعدی از سینماگران قرار گرفته، نسل نوی سینماگران چین نیز در حال معرفی هستند. برگزاری هفته‌های فیلم از سویی دیگر می‌تواند به شناخت جدیدی از سینماگران ایران توسط دیگر کشورها نیز کمک کرده و بستر تعاملات آتی بین سینمای ایران و چین و دیگر کشورها را فراهم کند.

ظرفیت‌های کشف نشده بسیاری برای توسعه همکاری سینمایی ایران و چین وجود دارد
معاون وزیر و رئیس سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز بیان کرد: سینمای ایران و چین، شاخصه‌ها و شناسه‌های متمایز و درخشانی در جهان دارند.
«محمد خزاعی» گفت: تردیدی ندارم که از رهگذر توسعه روابط فرهنگی و سینمایی دو کشور ایران و چین، دو ملت با سابقه و صاحب فرهنگ و تمدن بیش از پیش به یکدیگر نزدیک می‌شوند.
رئیس سازمان سینمایی اظهار کرد: ارتباط گسترده سینمای دو کشور از آن جهت حائز اهمیت است که در این حوزه ظرفیت‌های کشف نشده بسیاری برای بسط و توسعه وجود دارد که می‌تواند مورد توجه قرار گیرد. یکی از ویژگی‌های این همکاری در کنار توسعه مناسبات فرهنگی، تقویت اقتصادی سینما و هم‌سویی برای تبادل تجارب در حوزه‌های گوناگون سخت‌افزاری و نرم‌افزاری خواهد بود.
خزاعی یادآور شد: ارتباط دو سویه، هدفمند و رو به پیشرفت با سینمای چین، بخشی از نقشه راه سازمان سینمایی ایران در حوزه بین‌المللی است. سینمای ایران به دلیل طرح مضامین انسانی و اخلاقی در جهان مطرح است و همه اعتبار و قدرتش را مدیون لحاظ کردن دو عنصر حیاتی در هنر اسلامی و شرقی می‌داند.
او همچنین با تاکید بر ویژگی تصویرمحوری دوران کنونی ادامه داد: سینمای ایران و چین با سابقه تاریخی، فرهنگی و تمدنی دو کشور، قطعا می‌توانند در جهان «تصویرمحور امروز و عصر رسانه» پیش‌قراول و پرچمدار باشند؛ به‌ویژه که امروز شاهد فروپاشی جهان تک‌قطبی و شکست هژمونی انحصار سینمای غرب و شکل‌گیری قطب‌های جدید فرهنگی و روایت‌های نوظهور هستیم.
او با بیان اینکه جهان، دو تمدن بزرگ ایران و چین را با جاده ابریشم به خاطر دارد و سینمای امروز می‌تواند استعاره‌ای از همان شاهراه بزرگ تلقی شود، افزود: امیدوارم با این رویداد سینمایی، زمینه‌های همکاری مستمر و موثری بین کمپانی‌ها، شرکت‌های سینمایی و خریداران و پخش کننده‌های فیلم در کشور چین فراهم شود.
معاون وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی بیان کرد: طرح اکران آثار و محصولات صنعت تصویر دو کشور بر روی بسترهای مختلف باید با جدیت و توجه بیشتری پیگیری شود تا با عنایت به پیوندهای عمیق تاریخی و اشتراکات فرهنگی و همکاری موثر در این حوزه، ارتباط و پیوند با اقتصاد فرهنگ و ایجاد انگیزه برای حضور فعالان این هنر-صنعت میسر شود.
خزاعی با تاکید بر اینکه در اینجا جا دارد به نقش راهبردی دو کشور در سازمان همکاری‌های شانگهای اشاره شود، ادامه داد: با عنایت به سابقه کهن دو کشور در حوزه سینما و همکاری‌های فرهنگی و هنری، تشکیل اتحادیه همکاری‌های سینمایی و سمعی و بصری کشورهای عضو شانگهای بسیار مهم و راهبردی ارزیابی می‌شود.
معاون وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با طرح پیشنهادی مبنی بر توسعه همکاری‌های فرهنگی دو جانبه فرهنگی و هنری گفت: در این راستا پیشنهاد می‌شود دبیرخانه این سازمان با مشارکت کشورهای صاحب سابقه و تاریخچه کهن در عرصه صنعت تصویر ایجاد شود تا با طراحی و پیشبرد برنامه‌های مشترک، شاهد شکل‌گیری بازار مشترک فعالان این حوزه باشیم.
نمایش اولین فیلم صامت داستانی سینمای چین در بنیاد سینمایی فارابی
در ادامه مراسم، پیام تصویری اختصاصی «سون شیانگ هویی» رئیس آرشیو ملی فیلم چین به سومین هفته فیلم چین در ایران پخش شد.
رئیس آرشیو ملی فیلم چین در این پیام تصویری گفت: «از طرف آرشیو فیلم چین به برگزار کنندگان سومین هفته فیلم چین در ایران تبریک می‌گویم.آرشیو فیلم چین، بایگانی ملی و عضو رسمی فدراسیون آرشیو فیلم بین‌المللی است. از زمان تاسیس آن 65 سال گذشته است و ما همیشه تبادل فیلم‌های چینی و خارجی را ترویج می‌کنیم. از سال 2022 نیز رویدادهای فیلم چین را در 16 کشور برگزار کرده‌ایم. در بین فیلم‌های نمایش داده شده در این رویدادها، یک فیلم منحصر به‌فرد به نام «عشق کارگری» وجود دارد که یک فیلم کوتاه صامت کلاسیک است. فیلم چینی در سال 1905 متولد شد و این فیلم در سال 1922 ساخته شده و اولین فیلم داستانی موجود در سینمای چین است. با توجه به صدمین سالگرد تولید آن، نسخه بازسازی این اثر را برای اولین بار برای تماشاگران ایرانی نمایش خواهیم داد.»
فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های بین‌المللی چین همواره خوش درخشیده‌اند
«چانگ هوا» سفیر جمهوری خلق چین در ایران نیز سخنران بعدی آیین افتتاح سومین هفته فیلم چین بود.وی گفت: فیلم، هنر نور و سایه و آینه واقعیت و پیام‌آور فرهنگ است و نقش مهمی در یادگیری تمدن‌های مختلف ایفا می‌کند.
او با تاکید بر اینکه چین و ایران دارای تمدن‌های باشکوه و قدیمی هستند، اظهار کرد: سالن نمایش بنیاد سینمایی فارابی به نام زنده‌یاد عباس کیارستمی است، فیلمساز بزرگی که در دو سال آخر حیات خود، چهار بار برای فیلمسازی به چین سفر کرد و فیلمسازان چینی فیلم مستندی با نام «راهپیمایی با عباس کیارستمی» را از حضور او ساختند.
سفیر چین در بخش دیگری از صحبت‌های خود گفت: فیلم‌های ایرانی بارها برنده جوایز جشنواره‌های چین از جمله شانگهای و پکن شده‌اند و سینماگران چینی نیز فیلم‌هایی ساخته‌اند که درک مخاطبان را ارتقا داده است؛ به این ترتیب آثار ایرانی و چینی وارد خانه‌های مردم می‌شوند و همه این‌ها نشان‌دهنده کیفیت بالای توسعه همکاری چین و ایران در حوزه سینماست.
چانگ هوا با بیان اینکه فیلم‌های چینی ریشه در تمدن‌های باستانی دارند و در احساسات انسان‌گرای شرقی رسوخ می‌کنند، تاکید کرد: این آثار دارای فرم‌ها و مضامین رنگارنگی هستند. فیلم‌های چینی به‌ویژه در دهه اخیر رشد زیادی داشته‌اند. در 2022 باکس فیلم چین چهار میلیارد و 360 میلیون دلار فروخته است و تعداد تماشاگران در سینماهای شهری آن به 712 میلیون نفر می‌رسد.
او ادامه داد: در سفر اخیر رییس جمهور ایران به چین، این دو کشور بیانیه‌ای مبنی بر گسترش همکاری‌های فرهنگی و تقویت پیوند مردم‌شان با یکدیگر امضا کردند. صمیمانه امیدوارم هفته فیلم چین تعداد بیشتری از فیلم‌های سینمای چین را به مخاطبان ایرانی معرفی کند و دوستان ایرانی نیز فیلم‌های چینی را به دیگر مخاطبان معرفی کنند.
پخش پیام تصویری «تسائو جوئن» سردبیر انجمن فیلمسازان چین و «هه وین چوآن» مدیرعامل مرکز فستیوال‌های بین‌المللی بخش دیگری از این مراسم بود.
سومین هفته فیلم چین با نمایش پنج فیلم از سینماگران نسل نوی سینمای چین تا 20 اردیبهشت در بنیاد سینمایی فارابی ادامه دارد.

منبع: خبرگزاری آریا

کلیدواژه: بنیاد سینمایی فارابی سومین هفته فیلم چین سازمان سینمایی فیلم های چینی سینمای ایران چین در ایران ایران و چین فیلم چین سینمای چین بین المللی شکل گیری دو کشور بین دو

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۶۹۷۳۶۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سینما بدون چهره کارگر ایرانی

این سوال مطرح است چرا از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری به راه انداختند، داستانی ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند و اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ - اخبار رسانه ها -

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، روز جهانی کارگر، روز ارزش‌گذاری و احترام به تلاش گروه فعال، زحمتکش و ارجمندی از بدنه اجتماع است که در صف مقدم تلاش برای حفظ استقلال اقتصادی کشور قرار دارند. کارگران، در هر صنف و رشته‌ای چه کارگران صنعتی، چه خدماتی و... تنها برای خود و تأمین معاش‌شان فعالیت نمی‌کنند، بلکه تلاش آنها در نگاهی بزرگ‌تر و کلی‌تر، برای همه جامعه است، آنها هستند که نبض اصلی تولید کشور را در دست دارند و بدون تلاش پیگیر و همواره آنان، نمی‌توان به شعارهایی از جنس جهش تولید دست یافت.

خارج شدن تولید از رکود و ارتقای آن نیازمند اجرایی‌شدن مجموعه‌ای از بایسته‌هاست. بخشی از این بایسته‌ها، البته اقتصادی و مدیریتی است. مسئولان باید برای مهار تورم و افزایش ارزش پول ملی تمهیداتی بیندیشند و در خصوصی‌سازی و واگذاری مراکز اقتصادی و کارخانه‌ها به شکلی عمل کنند که حقوق کارگران، ضایع نشود. با همه اینها، همه چیز اقتصادی نیست. بخش مهمی‌ از این مسأله، فرهنگی هم هست. ممکن است بگویید حقوق عقب افتاده کارگر را چه به فرهنگ؟! مسأله اینجاست که اگر فرهنگ تولید و تولیدگرایی، در سرزمین ما به‌خوبی ریشه کند، تولید و فعالان این بخش ارزش واقعی خود را خواهند یافت و تصویر کلی جامعه به سمتی خواهد رفت که یک تلاشگر در یک کارخانه، یک کارگر دلسوز و حرفه‌ای و یک کارفرمای حق‌گزار را به چشم سربازانی در میدان پیشرفت ملی خواهند دید و این گونه است که دیگر به‌راحتی نمی‌شود حقوق کارگر را به عقب انداخت و حق‌شان را خورد. بخشی از این فرهنگ‌سازی را باید هنرمندان کشور به‌دست بگیرند.
 
احتیاط در گفتن از کارگران
واقعیت این است که ادبیات کارگری در کشور ما دارای پیشینه‌ای قابل بررسی است. آثار نویسندگانی چون احمد محمود، علی‌اشرف درویشیان و محمد‌علی گودینی در این زمینه ارزش‌های ادبی و هنری دارد اما این شاخه از ادبیات داستانی ما خیلی زود زیر سایه ادبیات داستانی زبان‌گرا و نیز داستان‌های آپارتمانی رنگ باخت. از سوی دیگر سینمای ایران از همان نخست، چنان دور از فضای واقعی اجتماع بود که در پیش از انقلاب، کلاه مخملی‌ها در آن، چهره پررنگ بودند و در بعد از انقلاب هم بعد از چندین سال دوباره سینمای ما به گنده لات‌های قمه‌کش رجوع کرده است. در چنین سینمایی همیشه کارگر، نادیده گرفته شده است؛ البته از این مسأله هم نباید گذشت که بخشی از نادیده گرفتن فضاهای کار و کارگری در سینما و ادبیات ایران، کژکارکرد ادبیات مارکسیستی است. ادبیات و هنر چپ که تحت تأثیر ادعاهای مارکسیسم، خود را ناجی کارگران و زمینه‌ساز ظهور انقلاب‌های کارگری محتوم در جهان می‌دانست، تا توانست از نام کارگر استفاده کرد. این‌که کارگران در جوامع کمونیستی همچنان همان موجودات استثمار شده پیشین بودند، بدون این‌که امیدی به آزادی بیان و رفاه اجتماعی داشته باشند. سینماگران و ادیبان ایرانی از بیم این‌که به مارکسیسم متهم شوند، در نزدیک‌شدن به مسأله کارگران با احتیاط بسیار عمل کردند. 
 
کارگر در سینمای ایران، بی‌چهره است
در سینمای بعد از انقلاب، با وجود این‌که کارگران خود از قشرهایی بودند که از نخست، همدل و همپای انقلاب بودند و در دوران سخت مبارزه با پیوستن به اعتصابات سراسری در فلج کردن نظام شاهنشاهی نقشی پیشرو داشتند، این کم‌اعتنایی به کارگران ادامه داشت. شاید با قدرت گرفتن چپ‌های اسلامی‌ در دوره‌هایی از حیات جمهوری اسلامی، انتظار این بود که ادبیات و فرهنگ کارگری جانی بگیرد اما در همین دوره‌ها هم تکنوکرات‌های راستگرا بخش مهمی‌ از قدرت را به‌دست گرفتند و فرهنگ و هنر در دوران استیلای آنان بیشتر به سمت فضایی رفت که آنان به‌دنبال آن بودند، فضایی که در آن تولید و کارگر و چیزهایی از این دست اولویتی نداشتند. نتیجه این غفلت طولانی در پرداختن به کارگران در سینمای ایران، این شده است که در سینمای ایران ما قهرمان یا چهره برجسته‌ای که کارگر باشد، نداریم. کارگران در سینمای ایران نه‌فقط مورد توجه نبوده‌اند، اصولا بی‌چهره‌اند. همین الان اگر بخواهید چهره‌های سینمایی برجسته در حوزه‌های مختلف را در ذهن مجسم کنید، نمونه‌هایی به ذهن‌تان می‌آید. مثلا چند کارمند شاخص، پزشک شاخص، نظامی‌ شاخص و... اما یک شخصیت سینمایی شاخص که کارگر باشد به ذهن نمی‌آید. کارگران در سینما همیشه حاشیه بوده‌اند و به همین دلیل برجسته نشده‌اند و تصویری از آنها در ذهن نمانده است. 
 
کارگری که هست، کارگری که دیده می‌شود
فهرستی از فیلم‌هایی را که شخصیت اصلی آنها کارگر بوده است، مرور کنیم: «جنگ جهانی سوم» هومن سیدی،«روسری آبی»، «زیر پوست شهر» و «قصه‌ها» رخشان بنی‌اعتماد، «اینجا بدون من» بهرام توکلی، «کارگر ساده نیازمندیم» و «زندگی جای دیگری است» منوچهر‌ هادی، «زندگی ادامه دارد» عباس کیارستمی، «بادکنک سفید» جعفر پناهی، «جمعه» حسن یکتاپناه، «زمانی برای مستی اسب‌ها» بهمن قبادی، «آبادانی‌ها» کیانوش عیاری، «دان» ابوالفضل جلیلی، «آتشکار» و «خواب تلخ» محسن امیریوسفی، «چندکیلو خرما برای مراسم تدفین» سامان سالور، «چند می‌گیری گریه کنی» شاهد احمدلو، «چهارشنبه‌سوری» و«جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی، «باد در علفزار می‌پیچد» خسرو معصومی، «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» بهنام بهزادی، «محیا» اکبر خواجویی، «هیچ»، «استراحت مطلق» و «بیست» رضا کاهانی، «کیفر» حسن فتحی، «دیگری» مهدی رحمانی، «لطفا مزاحم نشوید» محسن عبدالوهاب، «آقا یوسف» علی رفیعی، «آلزایمر» احمدرضا معتمدی، «شیفت شب» و «سوت پایان» نیکی کریمی، «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا، «مرگ کسب و کار من است»، «مردی که اسب شد»  و «همه چیز برای فروش» امیرحسین ثقفی، «جیب‌بر خیابان جنوبی» سیاوش اسعدی، «حوض نقاشی» مازیار میری، «چندمتر مکعب عشق» جمشید محمودی،  «ارسال یک آگهی تسلیت برای روزنامه» ابراهیم ابراهیمیان، «انتهای خیابان هشتم» علیرضا امینی، «پنج‌ستاره» مهشید افشارزاده، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «چهارشنبه 19 اردیبهشت» وحید جلیلوند، «ابد و یک روز» و «برادران لیلا» سعید روستایی، «سینما نیمکت» محمدرضا رحمانیان، «برادرم خسرو» احسان بیگری، «به یک کارگر ساده نیازمندیم» پدرام کرمی‌ و... .

معادل‌سازی کارگر و فقر
در اغلب این فیلم‌ها، کارگران موضوع فیلم شده‌اند تا وضعیت اقتصادی وخیم، شوربختی و بی‌پولی‌شان به‌تصویر درآید. در بیشتر فیلم‌های سینمای ایران، کارگری و فقر معادل هم قرار گرفته‌اند و در نتیجه این فقر است که آنها گاه دست به کارهایی می‌زنند که برای‌شان دردسرساز است. کارگر در بیشتر فیلم‌های ایرانی، به‌خاطر شرافتش در انجام دقیق و درست کارش با وجود کم بودن حقوق و مزایایش تصویر نشده است.  البته که وضعیت اقتصادی بسیاری از کارگران ما قابل قبول نیست اما اگر سینمای ایران چشمش را روی این قشر شریف بهتر می‌گشود، سوژه‌های تازه و جذابی در زندگی همین قشر می‌دید. 

چرا این کارگران را ندیدید؟
این سؤال مطرح است که چرا داستانی از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری را به راه انداختند، ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند اما اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ (نیاز به توضیح نیست که فیلم‌هایی مانند پالایشگاه را دچار ضعف مفرطند، محسوب نکرده‌ایم)، کارگرانی که با هوشمندی و خلاقیت، دستگاه‌های از رده خارج را نوسازی کردند یا با اختراعات و ابتکارات خود، به افزایش بهره‌وری و رشد اقتصادی کشور کمک کردند، ارزش توجه نداشتند؟ سینمای ایران باید این غفلت تاریخی را جبران کند و دوباره در تعریف و توجه خود از جامعه کارگری تجدید‌نظر کند. 

مسیری که برگشت
سینمای انقلاب اسلامی در سال‌های نخست حرکت خود، چشم بینایی درباره قشرهای مختلف اجتماعی داشت و با شکار داستان‌هایی از دل جامعه،سعی می‌کردچتری فراگیربرای همه اقشاراجتماعی داشته باشد.این امر از یک سو به وسعت نگاه و اطلاعات فیلمسازان برمی‌گشت و از دیگر سو به شرایط اجتماعی که درآن سهیم بودن همه اقشار واصناف برای سرپا نگه داشتن کشور در گرماگرم نبردی سخت و جنگی تحمیلی مشخص بود.ساخت فیلم‌هایی همچون «شیلات» به کارگردانی رضا میرلوحی و نویسندگی محمد بلیش مازندارانی، محصول سال 1362 با بازی ماندگارزنده یاد داوودرشیدی درباره کارگران شیلات وهمچنین«ترن» به نویسندگی و کارگردانی امیر قویدل محصول سال1366بابازی فرامرز قریبیان وخسرو شکیبایی درباره کارگران خط آهن، نمونه‌هایی از این دست فیلم‌هاست. هردو فیلم که با وجود گذشت چهار دهه از ساخت‌شان هر دو دیدنی و سرپاست، به نقش مستقیم و مهم کارگران در انقلاب توجه دارند، فیلم‌هایی که همچنان هم به لحاظ قصه وکشش داستانی مخاطبان رابه دنبال خود می‌کشانند، هم داستان‌هایی کاملا ایرانی وبومی دارند وهم البته به نقش مهم وسازنده کارگران گمنامی می‌پردازند که درمسیرپیشبرد اهداف انقلاب مؤثر بوده‌اند. این مسیر درسال‌های دهه70، ادامه نیافت وسینمای ایران به مسیری دیگر افتاد وفیلم‌هایی چون ترن و شیلات، فقط در خاطره تصویری مردم ما قرار دارند. 

منبع: جام‌جم آنلاین

انتهای پیام/